Diagnoza logopedyczna

d

Postępowanie diagnostyczne opiera się na badaniu w kierunku potwierdzenia bądź wykluczenia istnienia zjawisk logopedycznych (odchyleń od normy rozwojowej, wiekowej, językowej). W przypadku ich wystąpienia – dokonania deskrypcji będącej pełnym, dokładnym opisem oraz eksplikacji będącej wyczerpującym wyjaśnieniem. W takim wypadku konieczne jest również rozpoczęcie przewidywań tendencji rozwojowych (aplikacja).

W logopedii definicja diagnozy logopedycznej ma szerokie znaczenie. Obejmuje rozpoznanie, rozpisanie programu terapii i prognozę postępów.

Postępowanie diagnostyczne ma na celu uściślenie objawów i – o ile jest to wykonalne – podłoża nieprawidłowości w rozwoju mowy i zaburzeń zachowania językowego. Objawy zjawisk logopedycznych (patologicznych i rozwojowych) ustala się na podstawie danych z wywiadu, obserwacji, prób i testów językowych, umożliwiających przeprowadzenie analizy ilościowo-jakościowej zachowań językowych i dokonanie oceny sprawności językowej badanej osoby. W celu określenia przyczyn, patomechanizmu i patogenezy analizuje się dodatkowo wyniki badań specjalistycznych (psychologicznych, neurologicznych, audiologicznych, ortodontycznych, foniatrycznych, pedagogicznych). Istotnym krokiem w postępowaniu diagnostycznym jest ustalenie poziomu sprawności językowej (kompetencji językowej i komunikacyjnej) oraz tego, jaką wiedzą o rzeczywistości i jakimi sprawnościami komunikacyjnymi dysponuje badana osoba. Są to niezbędne informacje do opracowania skutecznego programu naprawczego.

Przeprowadzając badanie logopedyczne, należy przestrzegać określonych zasad. Zawsze należy uwzględnić możliwości psychofizyczne i wiek pacjenta. Istotny jest więc dobór metod i narzędzi diagnostycznych, czas trwania badania. Ważne jest też zagwarantowanie poczucia bezpieczeństwa i komfortu psychicznego. Osoba badana nie może się czuć zawstydzona, oceniana, krytykowana.

W procesie diagnozowania logopedycznego (zgodnie z obowiązującą procedurą poznania naukowego) wyróżnia się kilka etapów i kroków badawczych. Według metodologii badań naukowych (z której wiedzę czerpie zarówno logopedia teoretyczna, jak i stosowana) do etapów tych zalicza się: 1) określenie problemu; 2) formułowanie hipotez; 3) weryfikację hipotez. Cel diagnozy logopedycznej, którym jest określenie objawów, podłoża i charakteru nieprawidłowości w rozwoju mowy lub ustalenie rodzaju zaburzenia mowy, wyznacza kolejność kroków badawczych. Uniwersalny charakter schematu badania logopedycznego polega na tym, że zmianie nie ulega kolejność etapów, tylko – w zależności od zgłaszanego problemu pacjenta – kolejność faz (kroków) w obrębie każdego z etapów.

Życie i śmierć są niczym wobec mowy ludzkiej

 Ania ze Złotego Brzegu – Lucy Maud Montgomery

W uniwersalnym schemacie postępowania diagnostycznego w etapie pierwszym wyróżnia się dwa kroki: badanie wstępne (wywiad, obserwację, orientacyjne badanie mowy) i badania uzupełniające. W drugim etapie wykonuje się badania podstawowe (badanie rozumienia, mówienia, czytania i pisania) oraz badania specjalistyczne. Etap trzeci to już weryfikacja hipotez.

W etapie pierwszym zbiera się informacje umożliwiające wstępną ocenę (charakteru, potencjalnych przyczyn, objawów) obserwowanego zjawiska logopedycznego. Celem etapu drugiego jest nazwanie problemu (rozpoznanie, diagnoza) i opracowanie programu terapeutycznego. Etap trzeci to ocena efektywności podejmowanych działań i tym samym potwierdzenie bądź odrzucenie wcześniejszej hipotezy (diagnozy).

d

Prosimy o kontakt telefoniczny lub mailowy:

 570 900 220 

centrumdiagnozy.va@gmail.com

d

d