d
Postępowanie diagnostyczne opiera się na badaniu w kierunku potwierdzenia bądź wykluczenia istnienia zjawisk logopedycznych (odchyleń od normy rozwojowej, wiekowej, językowej). W przypadku ich wystąpienia – dokonania deskrypcji będącej pełnym, dokładnym opisem oraz eksplikacji będącej wyczerpującym wyjaśnieniem. W takim wypadku konieczne jest również rozpoczęcie przewidywań tendencji rozwojowych (aplikacja).
W logopedii definicja diagnozy logopedycznej ma szerokie znaczenie. Obejmuje rozpoznanie, rozpisanie programu terapii i prognozę postępów.
Postępowanie diagnostyczne ma na celu uściślenie objawów i – o ile jest to wykonalne – podłoża nieprawidłowości w rozwoju mowy i zaburzeń zachowania językowego. Objawy zjawisk logopedycznych (patologicznych i rozwojowych) ustala się na podstawie danych z wywiadu, obserwacji, prób i testów językowych, umożliwiających przeprowadzenie analizy ilościowo-jakościowej zachowań językowych i dokonanie oceny sprawności językowej badanej osoby. W celu określenia przyczyn, patomechanizmu i patogenezy analizuje się dodatkowo wyniki badań specjalistycznych (psychologicznych, neurologicznych, audiologicznych, ortodontycznych, foniatrycznych, pedagogicznych). Istotnym krokiem w postępowaniu diagnostycznym jest ustalenie poziomu sprawności językowej (kompetencji językowej i komunikacyjnej) oraz tego, jaką wiedzą o rzeczywistości i jakimi sprawnościami komunikacyjnymi dysponuje badana osoba. Są to niezbędne informacje do opracowania skutecznego programu naprawczego.
Przeprowadzając badanie logopedyczne, należy przestrzegać określonych zasad. Zawsze należy uwzględnić możliwości psychofizyczne i wiek pacjenta. Istotny jest więc dobór metod i narzędzi diagnostycznych, czas trwania badania. Ważne jest też zagwarantowanie poczucia bezpieczeństwa i komfortu psychicznego. Osoba badana nie może się czuć zawstydzona, oceniana, krytykowana.
W procesie diagnozowania logopedycznego (zgodnie z obowiązującą procedurą poznania naukowego) wyróżnia się kilka etapów i kroków badawczych. Według metodologii badań naukowych (z której wiedzę czerpie zarówno logopedia teoretyczna, jak i stosowana) do etapów tych zalicza się: 1) określenie problemu; 2) formułowanie hipotez; 3) weryfikację hipotez. Cel diagnozy logopedycznej, którym jest określenie objawów, podłoża i charakteru nieprawidłowości w rozwoju mowy lub ustalenie rodzaju zaburzenia mowy, wyznacza kolejność kroków badawczych. Uniwersalny charakter schematu badania logopedycznego polega na tym, że zmianie nie ulega kolejność etapów, tylko – w zależności od zgłaszanego problemu pacjenta – kolejność faz (kroków) w obrębie każdego z etapów.
Życie i śmierć są niczym wobec mowy ludzkiej
Ania ze Złotego Brzegu – Lucy Maud Montgomery
W uniwersalnym schemacie postępowania diagnostycznego w etapie pierwszym wyróżnia się dwa kroki: badanie wstępne (wywiad, obserwację, orientacyjne badanie mowy) i badania uzupełniające. W drugim etapie wykonuje się badania podstawowe (badanie rozumienia, mówienia, czytania i pisania) oraz badania specjalistyczne. Etap trzeci to już weryfikacja hipotez.
W etapie pierwszym zbiera się informacje umożliwiające wstępną ocenę (charakteru, potencjalnych przyczyn, objawów) obserwowanego zjawiska logopedycznego. Celem etapu drugiego jest nazwanie problemu (rozpoznanie, diagnoza) i opracowanie programu terapeutycznego. Etap trzeci to ocena efektywności podejmowanych działań i tym samym potwierdzenie bądź odrzucenie wcześniejszej hipotezy (diagnozy).
d
Prosimy o kontakt telefoniczny lub mailowy:
570 900 220
centrumdiagnozy.va@gmail.com
d
d
P | W | Ś | C | P | S | N |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | 2 | 3 | ||||
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |